Anita's verhaal - Windkracht Vier

Het is november 1997, de winter heeft zijn intrede gedaan. Ik kom net thuis van een heerlijke boswandeling, lekker uitgewaaid. Onder het genot van een warme chocomel, mijn neus is nog koud, sla ik de krant open en mijn blik valt op een persbericht.

Het gaat over een nieuw initiatief.  De oprichting van een zang- en muziekgroep met mensen uit alle windstreken. Een multiraciaal koor met een breed repertoire, zo staat er in de ‘kop’ te lezen. Zingen met de stem van je hart, je laten inspireren door ritmes en bewegingen uit veelkleurige culturen. Zingen over solidariteit en verbroedering, eenzaamheid, over verlies, over liefde, over kracht en vriendschap. Dat klinkt mij als muziek in de oren, ik hou van muziek, van zingen. Het socialistisch koor waarin ik zong was al een tijdje geleden opgeheven. Ik miste het zingen. Wat was dat ontspannend. Het werd tijd voor een ander geluid, een andere inslag. Ik besloot me aan te melden voor de sopraanpartij en met dat besluit maakte mijn hart een sprongetje. Ik was niet de enige. Er waren me al zo’n vijftien mensen voorgegaan.

De oprichters, Jeanne Demmers en Piet de Bruijn waren actief met werven van nieuwe leden. Oproepen werden gedaan via allerlei kanalen. Vooral persberichten en mond- op mondreclame. Sociale media hadden we nog niet tot onze beschikking. Contacten werden gelegd met instanties die zich bezighouden met andere culturen, en met vakmensen die de muzikale leiding op zich wilden nemen.

Het initiatief heeft de wind mee en er zijn voldoende enthousiaste aanmeldingen. Een dirigente is bereid gevonden om voor een proefperiode met het koor aan de slag te gaan. Er worden een paar repetitiedata vastgelegd. Iedereen die een instrument heeft en kan bespelen wordt gevraagd dit mee te nemen. En ook het zelf zoeken naar geschikt repertoire en bladmuziek wordt gestimuleerd, uiteraard met bijhorende achtergrondinformatie. Iedereen wordt gevraagd om actief te zoeken naar mensen van een andere cultuur: kijk wie er bij je in de buurt woont, je sportclub, school, werk en zo.

En dan is het 9 januari 1998, de eerste repetitieavond gaat van start met 20 deelnemers, vooral Nederlanders.  Later kwamen er mensen bij met een andere achtergrond; een Russische,  een Egyptenaar, een Mexicaanse, een Poolse, een Indonesische, een Italiaanse, een Spaanse, een Franse, een Turkse, een Afrikaanse, een Duitse. Jammer genoeg kwamen deze laatsten niet in één keer tegelijk bij het koor. Moet u zich voorstellen, dat zou fantastisch zijn geweest. Dan zou het doel van dit mooie initiatief meteen zijn behaald. Nee, zij kwamen bij Windkracht 4 verdeeld over de 25 jaar en gingen vaak ook weer..

Zo gaat dat nu eenmaal. Maar een vaste kern is altijd gebleven. Ik ben er daar gelukkig één van.

Ik heb in 25 jaar heel wat nieuwe leden zien komen en gaan. Sommigen zijn meteen enthousiast en zingen de hoogste noot, anderen tasten nog even af en zetten schoorvoetend hun eerste stap over de drempel. Een bont gezelschap met één passie, namelijk, met zang en muziek een ander geluid laten horen.

Reeds vanaf het prille begin heb ik mijn plekje gevonden bij WK4 .

WK4 stelt zich tot doel de rijkdom, schoonheid en kleur van verschillende culturen uit te dragen in zijn oorspronkelijke taal. Dit laatste maakt het er niet makkelijker op. Zingen in de originele taal is een uitdaging!

Ik vraag mij na vijfentwintig jaar nog steeds wel eens af, hoe doen we dit toch. Om een voorstelling te geven, doe ik hierbij toch een bescheiden opsomming van de liederen die wij zingen in de oorspronkelijke taal: Jiddisch, Spaans, Italiaans, Baskisch, Zweeds, Kroatisch, Engels, Afrikaans, Swahili, Nigeriaans, Grieks, IJslands, Israëlisch, Armeens, Hebreeuws, Iers, Zuid-Amerikaans, Dalmatisch, Argentijns, Frans, Indonesisch, Schots en Maori.  

Maar hoe studeer je nu zo’n lied in? Soms  spreekt een koorlid die taal en kan uitleggen hoe een woord uitgesproken wordt en waar het lied over gaat maar vaker moeten we zelf de vertalingen en de achtergrond zoeken. We repeteren soms eerst op klank. Daarna wordt de tekst, gezamenlijk hardop gesproken. Daarna zingend. Dat is veel oefenen, stoeien, struikelen en veel lol. Je denkt dat je het weet maar bent het een week later alweer vergeten. Dus het vergt ook nog wat oefenwerk thuis. Er gaan soms weken overheen eer een lied is ingestudeerd. Uiteraard zijn er ook liederen die sneller gaan. En het gebeurt regelmatig dat een repetitie even stil wordt gelegd omdat er onverstaanbare brabbelende dingen worden geroepen, binnensmonds, de kaken op elkaar.

Het is 2023. WK4 staat op de kaart. We zijn begonnen met een kleine 20 leden in 1998 en tellen er nu 61. De leden bestaan uit zangers in vier zanggroepen en vier muzikanten. We hebben een vaste gitarist, een drummer/percussionist en we beschikken over twee pianisten die elkaar afwisselen waarvan één professioneel en uiteraard de dirigent Monique Jimkes. We hebben een mooie website en hebben, in tegenstelling tot 25 jaar geleden, allerlei sociale media tot onze beschikking.

We hebben in 25 jaar een enorm repertoire opgebouwd, een gedeelte daarvan staat op onze website. We hebben de status van een Vereniging.

Van meet af aan verzorgt Wk4  een aantal keren per jaar een optreden, waarvan één door ons zelf georganiseerd. Terugkerende optredens waren bijvoorbeeld, bij de fakkeltocht van Amnesty International, vluchtelingenwerk, asielzoekerscentra en buurthuizen.  Ook de Ravelijndag was een terugkerend optreden. Die werd ieder jaar gehouden in de zomer waarop mensen van verschillende culturen elkaar konden ontmoeten, bedoeld als bevordering van integratie tussen allochtonen en autochtonen. We zingen verder tijdens het Cultureel weekend Bergen op Zoom en ook bij Herdenkingsconcerten.  

Al meerdere keren zijn we ingeloot voor het korenfestival Middelburg het zogenaamde Middelburg VOLkoren. En niet te vergeten het jaarlijks Beursplein-optreden, dat WK4 zelf organiseert. In de zomer, op een vol plein, een biertje, wijntje, de zon schijnt. En dan met de uitheemse klanken van WK4, dat is voor menigeen een reden om er naar uit te kijken.

Een ander hoogtepunt was toch wel ons 10, 15 en 20 jarig jubileumconcert in Schouwburg De Maagd te Bergen op Zoom.

Vijfentwintig jaar later is WK4 qua uiterlijk wel een beetje veranderd. Zo hebben zwarte, rode of blonde lokken hier en daar plaatsgemaakt voor grijze. Maar dat maakt het geheel er niet minder kleurrijk op en we weten met ons enthousiasme en overtuigingskracht nog steeds publiek te raken.

Vijfentwintig jaar Wk4 betekent ook dat je lief en leed deelt met elkaar. Zo zijn er ook bij ons leden die ziek werden en er gelukkig weer bovenop kwamen. Sommigen konden, na een poosje, toch weer meezingen. Maar er kwamen ook koorleden, helaas, te overlijden. Heel verdrietig. We hebben natuurlijk de Corona tijd gehad, waarin we weinig of niet hebben kunnen zingen.

De kracht van ons bestaan is volgens mij de soort muziek en zang die we samen maken: het multiculturele en de oorspronkelijkheid waarmee wij de liederen laten horen geeft in de omgeving toch een ander geluid en is nog steeds uniek. We zijn een groep eigenwijze, gepassioneerde en kleurrijke mensen die een boodschap willen uitdragen en graag van ons laten horen.

Al 25 jaar hebben we, in wisselende samenstelling, een krachtig en goed georganiseerd bestuur. Andere leden zetten zich in bij de organisatie van concerten, schrijven en presenteren de begeleidende teksten bij een concert. Er is ook een muziekcommissie die nieuw repertoire inbrengt en selecties maakt voor een optreden. Weer anderen zetten zich in door een geweldige feestavond te organiseren of een workshop.

En ja, samen muziek maken kan niet zonder een dirigent. Iedere dirigent, we zijn nu aan onze zevende, heeft iets toegevoegd aan het koor, zoals zuiverheid, techniek, presentatie en uitstraling. Ik durf te zeggen, in alle bescheidenheid dat we kwalitatief steeds een beetje beter zijn geworden.

Waar staan we over 25 jaar

Vijfentwintig is een erg grote sprong naar de toekomst. Maar als we het klein houden denk ik, hoop ik, wens ik, gok ik op verjonging. Met een kleine facelift, moet dat tegenwoordig toch kunnen lukken. Dan zou ik willen dat we alle kleuren en culturen vertegenwoordigen van de hele wereld. En zingen  met de stem van het hart en zo kleur geven aan WK4 . Om zodoende ons mooie gedachtengoed voort te kunnen zetten.

Dank aan alle leden, zangers en muzikanten, samen zijn wij WK4

Dank aan alle leden die waren maar niet meer zijn.

Dank voor het delen van lief en van leed

Dank aan de oprichters van Wk4

Dank aan alle dirigenten;  Ria Middelham, Anton Nuyten, Paul Brouwer, Rene Reijpert, Pieter Jan van den Berg, Pierre van Broekhoven, Monique Jimkes

Muzikale groet,